diumenge, 30 de maig del 2010

Yo no me llamo Javier


Los Toreros Muertos cantaban hace unos años esta canción. Pues bien, a mi me toca hoy cantar otra que se podría llamar "yo no me llamo Laura". Algunos ya lo sabéis y también que en este espacio he sido y quiero seguir siendo Laura T. Marcel a pesar de todo. Y os confieso que mi nombre también me gusta, pero forma parte de otra realidad.

Laura es un nombre que me gusta mucho, es el nombre que le habría puesto a mi hija si la hubiera tenido, es un nombre que da personalidad, es un nombre con una pronunciación líquida especial.

Laura es un nombre que dio titulo a una de las más bonitas canciones que he oído jamás y que os dejo aquí para que podais escuchar. Después de oir esta canción seguro que muchas más que yo llevarían un Laura con orgullo.

8 comentaris:

  1. Esta canción es de las mas bonitas que he oido jamás ciertamente. Me da igual como te llames, mientras pueda seguir leyéndote. Pienso que nuestra vida es un conjundo de vidas alternativas, y que mejor que ponerles diferentes nombres. Yo como debes suponer, tampoco me llamo Lenore.

    I si l'atzar et porta lluny,
    que els déus et guardin el camí,
    que t'acompanyin els ocells,
    que t'acaronin els estels;
    i en un racó d'aquesta veu,
    mentre la pugui fer sentir,
    hi haurà amagat sempre el teu so ...(y aquí tu nombre)

    ResponElimina
  2. Esta canción siempre me pone muy tierna. Acaban de rodar un par de lágrimas por mis mejillas. Una persona a la que quiero mucho me dedicó justo estos mismos versos hace unos años...
    Gracias por tus palabras siempre bonitas también.

    ResponElimina
  3. Pues... voy a ser un poco "capullo" y cantaré aquello de: "Yo no soy marinero... Soy dissortat, soy dissortat, soy dissortat..." ¡¡¡Qué chorrada!!! xDD

    ¿Los nombres nos condicionan? Algunas veces los segundos nombres dicen más de nosotros que los primeros. Me pasa con mi hijo, pero nunca le llamo por su segundo nombre, pero sí suelo soltarle los dos. Son más sonoros juntos.

    Felicidades por tu onomástica con unos pocos días de retraso.

    ResponElimina
  4. Així no et dius Laura?...Estic confosa.^-^
    tothom és lliure de dir-se com vol.Una preciosa cançó.

    ResponElimina
  5. Així t'has decidit a dir-nos qui no ets... ;-)
    Jaja, tant és, continua deleitant-nos amb els teus sentiments, olis, fotos i altres.
    Petons,
    Núria

    ResponElimina
  6. "que t'acaronin els estels"...

    ResponElimina
  7. Lo important és el que dius. És igual com et diguis.

    ResponElimina
  8. La esencia que dejas aquí es lo importante...

    ResponElimina